Το άγνωστο

Χωμένο ανάμεσα σε καταπράσινους μεγάλους λόφους 

και πολλά χιλιόμετρα μακριά από την ταραχή των πόλεων

υπήρχε ένα παγκάκι μοναχό του και περίμενε τα θύματά του. 

Με το αυτοκίνητό της η Ζωή διένυε ατελείωτες δασικές εκτάσεις.

Ίσως κάπου εκεί να έβρισκε τον εαυτό της πού 'χε χάσει.

Σαν πέρασε εμπρός απ' το παγκάκι, νύσταξε αιφνιδίως.

Το όχημά της μούγκρισε καθώς απότομα σταμάτησε.

Παραπατώντας βγήκε στην απουσία του ανθρώπου.

Το αεράκι έπαιξε με τα μαλλιά ενώ εκείνη βάδιζε αργά.

Κάθισε στο παγκάκι αισθανόμενη απόλυτα αδύναμη.

Μη μπορώντας να βαστάξει τα μάτια της ανοιχτά

βυθίστηκε σε ύπνο στην πράσινη του φόβου αγκάλη.

Μόνη κι εκτεθειμένη όχι όμως στους φυσικούς κινδύνους.

Οι ώρες κυλήσαν σαν άγρια ποτάμια και έπεσε σκοτάδι.

Τότε ήταν που η κόρη ξύπνησε στο αχνό φως του φεγγαριού.

Διαπίστωσε πως το όχημα κουρασμένο κοιμότανε κι αυτό.

Αποφάσισε πως την αυγή θα πρόσμενε μέσα στην αγωνία.

Αγνοώντας την ερχόμενη απειλή άρχισε να βηματίζει.

Τα πόδια της πετρώσανε κι η αναπνοή της κόπηκε

καθώς μία φιγούρα διέκρινε κινούμενη πίσω από τα δέντρα.

Το κορμί της παραδόθηκε σε μια ρυθμική ταλάντωση.

Το πλάσμα την πλησίασε με ζώου κινησιολογία.

Έφτασε μπροστά της αποκαλύπτοντας την φρίκη του.

Ένα μικρό παιδί με φαλακρό κεφάλι και μυτερά αυτιά.

Το σώμα του ογκώδες και τα νύχια του τεράστια.

Αυτά τα νύχια μπορούσαν να σου πάρουν τη ζωή.

Έμοιαζαν με σπαθιά και προχωρούσαν ανάμεσα στις σκιές.

Η Ζωή δε βρήκε λόγο να φωνάξει αφού ήτανε μόνη.

Γύρισε την πλάτη στο τέρας και έγινε της επιβίωσης δρομέας.

Έτσι ταξίδεψε στο νυχτερινό τοπίο με το πλάσμα από πίσω της.

Όταν σε λίγες ώρες ο ήλιος ξεμύτισε πίσω από τα βουνά, 

άδειο το παγκάκι και από δίπλα το αμάξι ρημαγμένο.

Μόνο αν κάποιος κοιτούσε πέρα στην κορυφή του λόφου,

θα έβλεπε τη Ζωή ματωμένη και με βλέμμα απλανές.

Μάλιστα, ίσως πρόσεχε πως πράγματα σαν σπαθιά βαστούσε.

(Αντώνης Μπούζας)

Η αλλόκοτη υπόθεση που ξεχάστηκε

Δε χρειάζεται να σας πω πού συνέβησαν τα γεγονότα.

Ένα δάσος πολύ παράξενο κι ένα χωριό του μυστηρίου.

Άρχισαν να εξαφανίζονται άνθρωποι στο δάσος.

Από αυτούς δεν έβρισκαν μετά ούτε ίχνη αίματος

ούτε κάποιο δικό τους αντικείμενο, ρούχο ή παπούτσι.

Οι κάτοικοι του χωριού απέκτησαν βλέμμα στοιχειωμένο.

Ξαφνικά θυμήθηκαν όλες εκείνες τις παλιές δοξασίες

που η εξέλιξη κι η επιστήμη τελικά ποτέ δεν νίκησαν.

Μιλούσαν χαμηλόφωνα λες και φοβούνταν κάτι.

Μόνιμη απουσία του ήλιου εκεί αλλά ποτέ βροχή.

Και η ψυχή του ανθρώπου δεν γίνεται ποτέ ενήλικη

και πάντοτε επιθυμεί να ξαναβρεί τα παραμύθια.

Έφτασε στο μέρος εκείνο ερευνητής του υπερφυσικού.

Έψαξε στο δάσος κι αισθάνθηκε γύρω του παρουσίες.

Οι οποίες όμως δεν είχανε υπάρξει ποτέ ως άνθρωποι.

Πήγε και μια ομάδα επιστημόνων με μηχανήματα

κι αφού δεν κατόρθωσαν άκρη να βγάλουν

ανέφεραν την υποψία πως ίσως υπήρχε πύλη.

Δηλαδή είσοδος και έξοδος για κόσμο άλλο.

Και οι εξαφανίσεις πλήθυναν σ' ανησυχητικό βαθμό.

Οι γέροι τα βράδια, δίπλα σε μικρές πηγές φωτός,

έλεγαν ιστορίες που ξυπνούσαν τη μέθη των ψυχών.

Πως όλους όσους χάθηκαν στο σκοτεινό το δάσος

τους είχανε πάρει τα στοιχειά της φύσης κι οι νεράιδες.

Αφού πρώτα τους μαγέψανε για να τους ελέγξουν.

Ακούστηκαν πολλές απόψεις τον καιρό εκείνο

όμως απάντηση δεν δόθηκε στο τί είχε συμβεί.

Οι εξαφανίσεις έπαψαν και οι εποχές πέρασαν.

Όμως οι κάτοικοι του μέρους δεν αισθάνονται ασφαλείς.

Γιατί το νιώθουν πως κάτι παραμονεύει σιωπηλό.

(Αντώνης Μπούζας)

Συνειδητοποίηση

Με κλείδωσα στο σπίτι.

Ο κόσμος είναι σκοτεινός.

Οι απειλές βολτάρουν εκεί έξω.

Κανένας μας δεν θα επιβιώσει.

Μόνος μου αντίπαλος ο εαυτός μου.

Τα πράγματα έχουν σκληρύνει.

Οχυρώθηκα με τον εχθρό μου.

Ασφαλές μέρος δεν υπάρχει.

Το σύμπαν γύρω κομματιάζεται.

Μόνος μου αντίπαλος ο εαυτός μου.

Όλο τρέχω να γλιτώσω.

Κάποιοι μου είπανε, μην τρέχεις!

Τα πόδια ακίνητα και κοίτα.

Με τρέλα δυναστεύει το μυαλό.

Μόνος μου αντίπαλος ο εαυτός μου.

Κάτι αόρατο θα μας σκοτώσει όλους.

Τη ζωή θα στερηθώ μήπως και σωθώ.

Οι κίνδυνοι είναι παιδιά μου.

Από τη μύτη μου αναπνέουν.

Μόνος μου αντίπαλος ο εαυτός μου.

Ερήμωσαν οι γειτονιές.

Ήρθε το τέλος τώρα πες.

Όμως για στάσου μια στιγμή.

Όλα θ' αλλάξουν στη στιγμή.

Μόνος μου αντίπαλος ο εαυτός μου.

(Αντώνης Μπούζας)

Στο ξύλινο δωμάτιο

Ξαπλώνω στο πάτωμα.

Διαβάζω στο ταβάνι.

Τα εσώτερά μου φωτεινά

η συννεφιά μου φτιάχνει.

Και έξω απ' το παράθυρο

τα δέντρα επικρατήσαν.

Νίκησαν τον άνθρωπο.

Μα εμένα με αφήσαν.

Στέκονται στην είσοδο.

Τ' ακούω στο μυαλό μου.

Λένε να μείνω μέσα εκεί

αν θέλω το καλό μου.

Μ' αρέσει η κατάσταση.

Είναι απειλή χρωματιστή.

Και η ξυλένια φυλακή

με αγκαλιάζει γελαστή.

Διασκεδάζω με το φόβο μου.

Τι να υπάρχει εκεί έξω;

Κι αν οι σκιές πυκνώσανε

δεν θέλω να δραπετεύσω.

(Αντώνης Μπούζας)

Μέσα και έξω από την πόλη

Λίγο πριν ο ήλιος σηκωθεί από τον ύπνο του

με μισή καρδιά αλλά και μάτι λιονταρίσιο.

Οι Θεοί κρύβονται στις γειτονιές, στα πάρκα.

Στους σκληρούς πεζοπόρους και στα φανάρια.

Παίζουν στα δάχτυλα τις ρόδες του μύθου.

Γιατί γεμίσαμε θορύβους τον κόσμο μας;

αναρωτιέμαι αργότερα περικυκλωμένος.

Είναι οι ήχοι της προσωρινής λησμονιάς.

Της εξαπάτησης για λίγη ακόμα ευτυχία.

Και η σιωπή είναι ο ήχος του θανάτου.

Οι Θεοί αναπνέουν και εμείς κρυώνουμε.

Έπειτα φωνάζουν και εμείς θυμώνουμε.

Μας φιλάνε χωρίς να το αντιληφθούμε

με τα πελώριά τους στόματα επάνω μας.

Και τότε κλείνουμε τα μάτια μα πηγαίνουμε.

Βλέπουμε κι ακούμε μια εκδοχή της πόλης μας.

Τα σπίτια είναι χάρτινα, σκεπάζουν μυστικά.

Κι οι τραγωδίες οι μεγάλες είναι ψέμματα.

Εξάλλου, τραγωδία ποτέ δεν θα βιώσει

όποιος δεν κοιτάζει με βλέμμα τραγικό.

(Αντώνης Μπούζας)

Χωρίς μάρτυρες

Το βράδυ εκείνο, δεν κοιμήθηκες.

Ταξίδεψες μέσα σου και έψαχνες.

Έπρεπε να βρεις την ευτυχία σου.

Κι ήταν τα φώτα του σπιτιού γλυκά.

Χάιδευαν το κουρασμένο βλέμμα.

Το βράδυ εκείνο, ανακάλυψες

στης ψυχής τα έγκατα τα σκοτεινά

τη φοβισμένη και κρυμμένη ευτυχία.

Την πήρες πάνω και γιορτάσατε.

Ήπιατε άφθονο κρασί παρέα.

Ήταν πολύ αργά και σ' άρεσε.

Ενώ κοιμόντουσαν οι άλλοι όλοι,

βρέθηκες σε ημιφωτισμένες περιοχές

του σπιτιού που έπαιζε μαζί σου.

Δωμάτια που δεν είχες ξαναδεί.

Αυτό το σπίτι που δε γνώριζες

το δικό σου ήτανε σίγουρα.

Χρώματα τριγύρω εμψυχωτικά.

Έπιπλα που τραγουδούσαν χαρωπά.

Είδες και το ανθοδοχείο που 'χε σπάσει.

Το ταξίδι σου μόνο κατάλαβε

το σιωπηλό και έμπιστο φεγγάρι.

Βρήκες εκείνα που θυμόσουνα.

Κι όταν ανέλαβε ξανά ο ήλιος,

το βράδυ εκείνο είχες ξεχάσει.

(Αντώνης Μπούζας)

Ο απρόσωπος συγκάτοικος

Καθώς η καθημερινότητα μας πλάκωνε,

ξεπρόβαλε ένα πρόσωπο από το ταβάνι.

Το βλέμμα του κενό και τα μάτια άδεια.

Έμοιαζε να προέρχεται από άγαλμα.

Έμεινε ασάλευτο και άλαλο εκεί επάνω.

Μου γέννησε μια διάθεση παράξενη.

Λες και ήταν όλα πάλι όπως πρώτα.

Περπατούσα ζωηρά κι ονειρευόμουν.

Συνέβαινε κάτι υπέροχα αιφνίδιο.

Τι σήμαινε όμως αυτό το φαινόμενο;

Με επισκέφτηκαν γνωστοί και άγνωστοι.

Γέμισε κόσμο το σπίτι και πρόσωπα.

Αγόρασα ποτά και μπόλικα κεράσματα.

Η μοναξιά βρισκόταν στο νεκρικό κρεβάτι.

Κάθε πρωινό, ξεκινούσε ένα πάρτυ.

Όταν το κοίταζαν, τους άγγιζε ο φόβος.

Μερικοί διατύπωναν τις θεωρίες τους.

Άλλοι διηγούνταν μεταφυσικά γεγονότα.

Κάποιος έψαξε στους τοίχους για χέρια.

Πάντα καταλήγαμε απλώς να διασκεδάζουμε.

Και το πρόσωπο ακόμα εδώ είναι.

Ένα απόκοσμο αίνιγμα δίχως απάντηση.

Του μιλάω αλλά δεν αποκρίνεται.

Κι όμως, με κάποιο τρόπο, το αισθάνομαι.

Πρόκειται ξαφνικά η φωνή του να ηχήσει.

(Αντώνης Μπούζας)

Επιστροφή

Έχω κρυφτεί στα δάση της παιδικής ηλικίας μου.

Τα είχα λησμονήσει μα πάντοτε τα είχα ανάγκη.

Δεν έχω πέτρες μέσα μου και νιώθω όπως πρώτα.

Αναζητώ συγκλονισμένος το κρυμμένο παραμύθι

στα μυστικά τοπία της λυτρωτικής μελωδίας.

Ψάχνω στη μνήμη την απαραίτητη λήθη.

Αγγίζω τους κορμούς και ξεκουράζομαι.

Ακούω το θρόισμα των φύλλων και ξεχνάω.

Τα βήματά μου ελαφριά, η ανάσα μου καθαρή.

Η όρασή μου πεινασμένη για παιχνίδια.

Οι βλαβεροί άνθρωποι έχουν μείνει πίσω.

Είμαι απίστευτα ελεύθερος και γαλήνιος.

Βαδίζω δίπλα και μαζί με το ποτάμι.

Ξαφνικά κοντοστέκομαι από έναν ήχο.

Μια ψιθυριστή φωνή μου γνωστοποιεί :

Αν θέλεις να μείνεις για πάντα εδώ,

βρες τη λύση στο μυστήριο αυτό.

Γίνομαι ξανά ο μεθυσμένος ερευνητής.

Συλλέγω στοιχεία με καρδιά αλλοτινή.

Ταχύς σαν τον άνεμο και σιωπηλός σαν τη ζωή.

Σε στοιχειωμένο τόπο έχω γίνει φυγάς.

Το χάιδεμα του τρόμου είν' ευεργετικό.

Στο ρολόι ο χρόνος μου βγάζει τη γλώσσα

μα πριν το καταλάβω έχω βρει τη λύση.

Εμπρός μου σαν σε γιγάντια οθόνη

ανάβουν στον ορίζοντα οι παλιές ταινίες.

Εκείνες που μ' εκστασιάζαν τα σαββατοκύριακα.

Μετά το άγχος των μαθημάτων και των τεστ.

Εκείνες που έβαφαν κόκκινο, μπλε και κίτρινο

τον κόσμο γύρω μου μετά από κάθε προβολή.

(Αντώνης Μπούζας)

Αλαφροΐσκιωτος

Μ' ελαφριά ψυχή σε ορεινή τοποθεσία

περπάταγα και άκουγα το μουγκρητό της φύσης.

Σαν το θηρίο εκείνη μ' είχε περικυκλώσει.

Το ένιωθα πως το βλέμμα μου είχε ήδη αλώσει.

Τα κλαδιά σηκώνονταν απειλητικά.

Τα βράχια από κάτω μου μαύρα και κοφτερά.

Όμως δεν φοβόμουνα και ήμουνα καλά.

Με τις σκιές που χόρευαν ήτανε μαγικά.

Ένα βουνό συνάντησα με μορφή προσώπου.

Φουσκωμένα μάγουλα και μάτια μοχθηρά.

Πού θα φτάσει ο άνθρωπος; το ρώτησα εγώ.

Εκείνο μου απάντησε με τρόπο σκοτεινό.

Του σούρουπου τα χρώματα τα μυθικά

έντυσαν τον περίπατο ανάμεσα στα δέντρα.

Εμπρός μου τότε έφερα ένα μικρό παιδί.

Με κοίταξε και μ' έστειλε σε μέρη που είχα ξαναδεί.

(Αντώνης Μπούζας)

Επιβίωση

Κάθε άνθρωπος στον κόσμο του.

Έφτιαξα κι εγώ τον δικό μου.

Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή.

Να μην παγιδευτείς σε σκληρό κόσμο.

Τα λόγια έχουν δύναμη επάνω μας.

Φωτίζουν και σε βάζουν κάπου όμορφα.

Σκοτίζουν και ζεις δυστυχισμένος.

Και στις δυο περιπτώσεις, φτιάχνουν κόσμους.

Ο πλανήτης όλος στον κόσμο του.

Νομίζω, νομίζεις, νομίζουμε.

Έπλασα την πραγματικότητά μου

με υλικά που με γλυκαίνουν.

Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ρεαλιστής!

Ο ρεαλισμός είναι ανύπαρκτος.

Είναι μια κουκουβάγια σε λευκό φόντο.

Κι ένας υπνοβάτης που φωνάζει να ξυπνήσεις.

Άνθρωποι με φυλακίσανε στους κόσμους τους.

Τώρα πια έχω καταλάβει τι συμβαίνει.

Ακόμα και οι γίγαντες είναι μπερδεμένοι.

Και με τα λόγια τους μπερδεύουνε τα πράγματα.

Επιλέγω να ζήσω σε υπέροχο κόσμο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δε νοιάζομαι.

Ούτως ή άλλως, όλοι είμαστε αλλού.

Δεμένοι σε άσχημες ή ωραίες οπτασίες.

Οι αλλοτριωμένοι και οι αφυπνισμένοι.

Οι άγνωστοι κι οι βραβευμένοι.

Οι άντρες κι οι γυναίκες.

Οι νέοι κι οι ηλικιωμένοι.

Από το εγώ μέχρι το εμείς

την αλήθεια δεν έμαθε κανείς.

Η αλήθεια δεν έχει σημασία.

Στόχος η προσωπική ευτυχία.

(Αντώνης Μπούζας)

Η όψη

Βλέπω κάτι που δεν βλέπω.

Είναι ωραίο, είναι δυσάρεστο.

Την προσωπικότητά μου καθορίζει.

Αυτό που υπάρχει αλλά δεν υπάρχει.

Δικαιώνομαι και αδικούμαι.

Νικάω για να εκτονωθώ.

Για να μην κάνω τίποτα.

Βλέπω αυτό που βλέπεις κι εσύ.

Ολόκληρη η ζωή μου ανύπαρκτη.

Μια ζωή της φαντασίας.

Κάποιος με ξεγέλασε και δε βλέπω.

Πρέπει να διαβάσω για να δω.

Υπάρχουν γνώσεις που τυφλώνουν.

Υπάρχουν γνώστες που δεν ξέρουν.

Στις θέσεις τους καθηλωμένοι με εγωισμό.

Έχει δίκαιο όποιος συμφωνεί μαζί τους.

Τα μάτια μου είναι αγύρτες.

Τα εσωτερικά μου μάτια περιμένουν.

Βλέπω ένα έργο σε θέατρο σκιών.

Και σαν σκιά περνώ από τον κόσμο.

(Αντώνης Μπούζας)

Ο θεατής της ζωής

Αισθάνομαι δέος μπροστά στο θάρρος

των ανθρώπων που βγαίνουν έξω στην ψύχρα.

Που γυρίζουν με τις ώρες στους δρόμους.

Και που μιλάνε άφοβα και άνετα με άλλους.

Δεν δειλιάζουν ούτε στο ελάχιστο

εμπρός στις επιθετικές συμπεριφορές

ή στην μεγάλη πιθανότητα αυτές να υπάρξουν.

Θα ήθελα νομίζω να έχω την ψυχή τους.

Έπειτα, είναι κι όλα τα υπόλοιπα.

Οι στάχτες από τα τσιγάρα ενώ φυσάει.

Τα σταχτοδοχεία δίπλα στα ποτήρια ενώ έχει αέρα.

Οι μοτοσυκλέτες που ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο.

Οι κίνδυνοι που δεν πρέπει κάποιος να καταλάβει.

Γιατί αν τους νιώσει θα γίνει ο κόσμος γύρω του θηρίο.

Προτιμώ την ευτυχία της άγνοιας που σε κρατά γαλήνιο.

Η γνώση σου βαράει με ορμή τον προσωπικό παράδεισο.

Αντώνης Μπούζας

Καλύτερα μην πας ποτέ εκεί

Υπάρχει κάπου στον πλανήτη μας

μια χώρα που δεν την έχει ο χάρτης.

Η τηλεόραση ποτέ δεν την ανέφερε.

Είν' ελάχιστοι οι άνθρωποι που την ξέρουν.

Διάβασα γι' αυτήν σε παλαιά βιβλία.

Σε αρχοντικά προηγούμενων αιώνων.

Κεριά και μυστικά περάσματα.

Σαλόνια και βιβλιοθήκες άλλων εποχών.

Τη χώρα αυτή δεν βρίσκεις εύκολα.

Απρόσμενα εμφανίζεται μπροστά σου.

Κι εκεί που θα τη βρεις άλλοι δεν την βρίσκουν.

Όσοι την συνάντησαν έτρεμαν αφηγούμενοι.

Λέγεται ότι δεν υπάρχει άνθρωπος εντός της.

Ακούγεται πως δεν υπάρχουν ούτε ζώα.

Αντιθέτως βλέπεις παντού ξύλινες κούκλες.

Ασάλευτες και ντυμένες και όλες τους κοιτούν εσένα.

Απόλυτη κι αλλόκοτη ησυχία βασιλεύει.

Δέντρα, λιβάδια και σπίτια με κούκλες.

Όσες ώρες ή μέρες είσαι σε αυτό το μέρος

αισθάνεσαι πως κάτι αόρατο σε ακολουθεί διαρκώς.

Ας μην ψάχνουμε πράγματα που δεν κατανοούμε.

Δεν είμαστε τίποτε άφοβοι εξερευνητές.

Ας διαβάζουμε ασφαλείς δίπλα στο τζάκι.

Μακριά από τα ανεξήγητα που μας περιμένουν.

(Αντώνης Μπούζας)

Ψυχική περιπλάνηση μετά τα μεσάνυχτα

Απόψε μπλέχτηκα σε μυστικά δρομάκια
κάτω από το φεγγάρι που νοσταλγούσε.
Και κίνησα για περασμένους ήλιους
καθώς ο άνεμος με χαιρετούσε.

Όταν τα μάτια σου πολύ πεινάνε
για ονειρότοπους που άφησες,
με τεχνητή παραίσθηση πίσω γυρίζεις
κι αν δεν πιστεύεις είναι που άργησες.

Με χρονοπύλη εγώ χθες βράδυ
το παρελθόν μου αναζήτησα.
Πήγα χρωματιστό ταξίδι.
Στα μακρινά μου καρδιοχτύπησα.

Επιστροφές που στάζουν μέλι
ενώ το σήμερα παραφυλά.
Το στόμα μου σε νύχτα κρότου
τις αναμνήσεις μου φιλά.

(Αντώνης Μπούζας)

Ο θαλασσοπόρος

Έφτιαξα ένα καράβι από τυρί.

Τα κατάρτια όμως από ψωμί.

Το τιμόνι από κρέας χοιρινό

και ταξίδεψα σε κόσμο μακρινό.

Άραξα σε λιμάνια άγνωστα.

Μέρη πλωτά και άφταστα.

Οι Κίκονες με προσεγγίσαν.

Ήπιαν κρασί και με αφήσαν.

Βρήκα στη μέση του πελάγους

ένα νησί γεμάτο τράγους.

Βρήκαν για λίγο το μπελά τους.

Κοιμήθηκα ανάμεσά τους.

Το πόδι μου πήρε καρχαρίας.

Είπε όμως κάποιος Ζαχαρίας :

Αν εύρεις ψέμα αληθινό,

θα έχεις πόδι από χρυσό.

(Αντώνης Μπούζας)

Η ελευθερία βρίσκεται στην γνώση της απόλυτης άγνοιας

Ανεβήκαμε σε σκάλες τεράστιες.

Καρφώσαμε τα σύννεφα καλά

ώστε να τα βαστά γερά ο ουρανός.

Από μέσα τους βγήκαν δυο χέρια.

Οι άνθρωποι ενθουσιάστηκαν

μπροστά στη θέα των χεριών.

Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο.

Τους τράβηξε έξω απ' την ζωή.

Ταυτόχρονα, μερικοί ακροβάτες

σκαρφάλωναν σε αόρατα σκοινιά.

Έφταναν ψηλά και έπεφταν στη γη

μεταμορφωμένοι σε ηλιαχτίδες.

Τα μεγάλα χέρια έπιασαν το έδαφος

και το έσπασαν στα δύο

ώστε από μέσα του να βγει

ο αληθινός κρυμμένος κόσμος.

Εμείς όμως δεν τον είδαμε.

Βλέπουμε αυτόν που μας δείχνουν.

Η όρασή μας ψεύδεται.

Γιατί ποτέ εδώ δεν μας ανήκε.

Όλα τα του κόσμου μας που νομίζεις ότι ξέρεις

για τα οποία οι όντως έξυπνοι αμφιβάλλουν.

Φτάνει η ώρα του θανάτου σου

και δεν έχεις μάθει απολύτως τίποτα.

(Αντώνης Μπούζας)

Επόπτης

Σε παρακολουθεί καθώς περπατάς έξω.

Το ίδιο και μέσα στο σπίτι σου.

Δεν μπορείς να τον δεις.

Όμως είναι υπαρκτός και απτός.

Σε ξέρει από τη μέρα που γεννήθηκες.

Βρίσκεται σε κάθε μέρος που πηγαίνεις.

Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θέλει.

Ούτε αν είναι καλός ή κακός.

Αλλά να είσαι προσεκτικός.

Μην του δείξεις ότι ξέρεις.

Κάνε σαν να μην υπάρχει.

Για να μην συμβεί κάτι άσχημο.

Θυμάσαι τις νύχτες που αισθάνεσαι

πως κάποιος περπατάει πίσω σου;

Από πού άραγε έρχεται;

Πώς είναι ο κόσμος όπου ζει;

Άγγιξες κάτι που δεν είδες.

Σε άγγιξε όμως κι αυτό.

Δείξε ότι δεν καταλαβαίνεις.

Είναι ο αόρατος ακόλουθός σου.

(Αντώνης Μπούζας)

Ουτοπία μετά τη δυστοπία

Κολυμπάω στο πάτωμα του σπιτιού μου.

Αυτή τη ζωή επέλεξα μετά το τέλος.

Όταν ο άνθρωπος σκότωσε τον εαυτό του.

Όταν ερήμωσε ο πλανήτης ολόκληρος.

Οι τελευταίες μέρες ήταν βασανιστικές.

Γινόμασταν όλο και λιγότεροι.

Έπειτα, με ρώτησαν οι άυλοι ουράνιοι,

ποια θες να είναι η επόμενη ζωή σου;

Πηγαίνω από την κουζίνα στο σαλόνι.

Το πάτωμα είναι σαν θάλασσα.

Όλα τα πράγματα γύρω μου τεράστια.

Είναι εξόχως συναρπαστικό.

Αισθάνομαι μία απέραντη γαλήνη.

Οι λάμπες, τα πολύφωτα πάντα αναμμένα.

Νιώθω σαν ακούραστος ταξιδευτής.

Σ' αυτό το μέρος έζησα και ξαναζώ.

(Αντώνης Μπούζας)

Περί της μη αντικειμενικότητας στην Τέχνη

Στα θέματα τα καλλιτεχνικά

αλήθειες δεδομένες δεν υπάρχουν.

Υπάρχουν, αν μπορείς να το δεις,

μόνο υποκειμενικές απόψεις.

Διαλέγεις και παίρνεις

όποια αλήθεια σου αρέσει.

Βλέπεις το κάθε έργο τέχνης

μ' ανεπηρέαστη ματιά.

Η δική σου άποψη

ας μην υποταχθεί

σε κανενός τα λόγια.

Μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις.

Στην Τέχνη ο καθένας

έχει τα δικά του μάτια.

Κανείς δεν μπορεί να δει

μέσα από τα μάτια σου.

Αυτό που σε πολλούς δεν άρεσε

μπορεί να είναι για εσένα υπέροχο.

Σημαντικότερη απ' όλες η αλήθεια σου.

Όποιος κι αν είσαι.

(Αντώνης Μπούζας)

Το φαντασματάκι

Γυρνάει άσκοπα στους δρόμους. 

Μιλάει σ' όλους τους ανθρώπους.

Όμως αυτοί δεν απαντάνε.

Είναι κουφοί κι έτσι σιωπάνε.

Η οργή το πυρακτώνει.

Η ηρεμία δεν το βρίσκει.

Πέθανε άδικα κι ουρλιάζει.

Απαντήστε του να ησυχάσει.

Θέλει ν' ακούσει μια φωνή.

Και κάπου να ξεκουραστεί.

Γκρεμίσαμε το σπίτι του.

Δομήσαμε τη λύπη του.

Όποιος μπορέσει να το δει

φοβάται, δεν του ομιλεί.

Κι όποιος ακούσει τον θυμό του

αισθάνεται και τον δικό του.

Βλέπει αγάπη και δακρύζει.

Τότε για λίγο ψιχαλίζει.

Το περιμένει μ' ωραιότητα

μια φωτεινή οντότητα.

(Αντώνης Μπούζας)