Οι στενάχωροι

Είμαστε όλοι χτυπημένοι 

κι αιμορραγούμε διαρκώς. 

Μας ρέει μπόλικο το σύμπαν. 

Τελειώνουμε πάλι στο φως. 

Είμαστε κι άλλοι μουδιασμένοι.

Σας καρτερούμε, ρε γαλέρες. 

Φυλάμε όνειρου εκτάσεις 

σ' άδεια σεντούκια με κορδέλες. 

Ο αυλητής στο σεληνόφως 

κατακερμάτισε το παν. 

Το χέρι εκείνου στη σοφίτα 

σκουλήκια όρθιο κρατάν. 

Σκοντάψαμε στο πεπρωμένο. 

Πέλμα δομήσαμε γοργό. 

Αψίδες πλάθουμε με φίλο 

χρώμα εσώτερο οδηγό.

(Αντώνης Μπούζας)