Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Οι χωρισμένοι

Σφίγγω τη μνήμη σου στο στήθος.
Στις εκκλησίες αγρυπνώ.
Η επιστροφή φαντάζει μύθος.
Στα τρένα σε αναζητώ.

Τρεμουλιαστές μέρες αντέχω.
Μακριά σου πώς να κοιμηθώ;
Ένα φιλάκι θα σου έχω.
Και όπου να 'ναι θα σε δω.

Ωκεανούς μακριά σου στέκω.
Κάπου κι εσύ θα με καλείς.
Μ' ένα σχοινάκι θα σε έλξω,
πριν απ' τον χρόνο μαραθείς.

Μα να 'σαι, φαίνεσαι στο βάθος.
Φάντασμα πάλι ας μην είναι.
Η μουσική παίζει με πάθος.
Όνειρο, αλήθεια τώρα γίνε.

(Αντώνης Μπούζας)

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Η σαλταρισμένη

Εκείνη εγωπάθεια κι αυτός ανοησία.
Ζητάει την ασφάλεια κι εκείνος συνουσία.
Ατελή όντα του Θεού ματαίως πολεμάνε.
Μίσος σφαγιάζει τις καρδιές και μια αυγή ζητάνε.

Ευάλωτος δεν άντεχε γυναίκας απουσία.
Παχύδερμο κι ας έκλαιγε από διπλωματία.
Σηκώνει το φουστάνι της, μονάχα φανερώνει
ένα γλειώδες ερπετό που όλους τους δαγκώνει.

Έφραξαν μονοπάτια τα γαλόνια της.
Έσκισε τον λαιμό του με τα δόντια της.
Μπούκωσε απ' το αίμα κι εκλιπάρησε.
Μια τελευταία αγάπη δεν του χάρισε.

Επέβαλλε βιαίως τον πολιτισμό.
Βάρβαροι άρενες εξήλθαν στο λεπτό.
Μπροστάρισσα στις μάχες δίχως λύπη.
Τις ψυχρές βραδιές κάτι της λείπει.

(Αντώνης Μπούζας)