Συνταξιδιώτες

Κοκκινομάλλα φρόντιζε κήπους.
Τα μάτια μου μεθοκοπούσαν.
Θα την εξάπλωνα στα χόρτα,
κτήνη πολέμου αν δεν χτυπούσαν.

Φιλούσε ένα μικρό παιδάκι.
Ήθελα εμένα να φιλήσει.
Την τρέλα μου θα της ξηγούσα,
αλλά ο θρήνος είχε αρχίσει.

Για ένα πιάτο εκδιδόταν.
Τ' ατσάλι μέσα μου είχε σπάσει.
Θα σε εχόρταινα καλή μου
μα ο νεκροθάφτης είχε σκάψει.

Την έδερνε ένα αγρίμι.
Με βάρεσε και στο μυαλό.
Θα του ορμούσα να γλιτώσει

μα ρίχναν βόμβες για καλό.

Έκλαιγε πάνω από ένα σώμα.
Ζήταγε να την αγκαλιάσεις.
Το τραύμα σου άμα μπορούσα
θα 'χα φιλήσει να γελάσεις.

(Αντώνης Μπούζας)