Βαρκάδα

Είναι ποτάμι η ζωή που καταλήγει σε χαράδρα.
Σε σπηλιά ανήλιαγη που πρέπει να θυμάσαι.
Όταν στη βάρκα σου πονάς και ζεις τα περασμένα.
Κι όταν ακτίνες της αυγής ποιητικά σε ντύνουν.

Έχει ρουφήχτρες η ζωή, τα μάτια σου να βλέπουν.
Έμπειρα, πάνσοφα, ανοιχτά όλες να τις προσέχουν.
Δεν πρέπει μόνο ν' αφεθείς στη μνήμη της ρουφήχτρας.
Και να φοβάσαι ήρεμο, ολόγλυκο κι ευγενικό νεράκι.

Αντίο είναι η ζωή κι η γλώσσα σου θα μάθει
αντίο άπειρα και κοφτερά πολλάκις να προφέρει.
Ό,τι μέσα μας γέρασε προσέφερε τα ύψιστα.
Νοσταλγικά χαιρέτησε κι ανέβηκε στ' αστέρια.

Ρεύμα υγρό είν' η ζωή, άσε το να σε πάει.
Πού αναβλύζει μη ρωτάς, μυστήριο ας μείνει.
Γυναίκα ανθηρή να βρεις σύντροφο στην πορεία.
Στα μάτια της να σεργιανάς κι είναι κι αυτή ποτάμι.

(Αντώνης Μπούζας)