Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Κόκκινος κύκλος (2000-2002)

Κάθε φορά που ακούω ότι ο Κοκκινόπουλος θα κάνει πάλι δουλειά συμμετέχοντας στην τηλεοπτική σεζόν, λέω από μέσα μου ότι, ασχέτως με το πόσο καλή θα είναι η δουλειά αυτή, είναι μεγάλο πράγμα για την Ελληνική τηλεόραση με την κατρακύλα που αυτή έχει πάρει προ πολλού. Μέχρι σήμερα δεν έχω δει κακή σειρά από τον συγκεκριμένο δημιουργό και βέβαια δεν είναι λίγες οι φορές που ενθουσιάστηκα. Ωστόσο κατά τη γνώμη μου η καλύτερή του στιγμή είναι η σειρά ''Κόκκινος κύκλος'' που ήρθε για να μας συναρπάσει με το πηγαίο πάθος και την διαμαντένια λιτότητα και απλότητά της καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν. 

Μας προσέφερε προπαντός ένα όμορφο, ζεστό και φιλόξενο σύμπαν μέσα στο οποίο μπορούσε να ζήσει ο θεατής, ακόμα και όταν τα πράγματα γινόντουσαν σκληρά, νοσηρά, βίαια ή στενάχωρα. Μου αρέσει γενικώς η άποψη να δείχνει ο καλλιτέχνης κάτι άσχημο αλλά να το δείχνει με τρόπο όμορφο. Επίσης, το δημιούργημα αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του πόσο πιο πολύ και πιο ουσιαστικά μπορεί να σοκάρει ένας σκηνοθέτης άμα βάλει το μυαλό του να δουλέψει και χρησιμοποιήσει την ατμόσφαιρα, το υπονοούμενο και τη γλώσσα της ψυχολογίας, αντί να καταναλώνεται σε σκηνές ακραίας και υπερβολικής βίας. 

Η κυριότερη λέξη με την οποία θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη συγκεκριμένη σειρά είναι ''πάθος''! Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι δεν έγινε στο πόδι. Δεν την κάναν για να την κάνουνε. Ούτε για να βγάλουν χρήματα και μόνο. Και γι αυτό το λόγο πιστεύω ότι ξεχωρίζει από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνικών σειρών. 

Οι γυναικείοι χαρακτήρες αρκετές φορές γινόντουσαν έως και ερωτεύσιμοι με το φως και την υπερ-ευαισθησία που αντανακλούσε το πρόσωπο και η φωνή τους. Καθόλου δύσκολο να διακρίνει κάποιος γνώστης του τομέα επιρροές από το Δόγμα 95 και τη φιλμογραφία σκηνοθετών όπως ο Τρίερ, ο Πολάνσκι κι ο Ταραντίνο. Ιστορίες γεμάτες με στιγμιότυπα φαινομενικά απλά που όμως δεν είναι. Όμορφη και γλυκιά αύρα και ρυθμοί ανθρώπινοι που δυστυχώς στην άρρωστη σύγχρονη εποχή της γρήγορης ταχύτητας, σκέψης και ζωής δύσκολα θα εκτιμηθούν. 

Όσον αφορά τη θεματολογία, ασχολείται, θεωρητικά τουλάχιστον, με αληθινές ιστορίες εγκλημάτων από το αστυνομικό ρεπορτάζ. Αλλαγμένες κατά πολύ βέβαια, άσχετα που αρκετές από αυτές είναι καθαρά προϊόντα μυθοπλασίας. Κυρίαρχοι θεματικοί πυρήνες ο έρωτας, η γυναίκα, η δυνητική κόλαση της ανθρώπινης ψυχής, η κοινωνία-ζούγκλα και η περίφημη φράση ''ο θάνατός σου, η ζωή μου''.

(Αντώνης Μπούζας)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου