Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016

10η Εντολή (2004-2015)

Ίσως η πιο φημισμένη σειρά του Κοκκινόπουλου στην Ελλάδα. Ένα έργο που προκάλεσε έναν διαδικτυακό και τηλεοπτικό χαμό με την καλή έννοια και συνεχίζει να προκαλεί. Όχι άδικα κατά τη γνώμη μου, γιατί σπάνια βλέπεις ένα Ελληνικό θρίλερ και ακόμα πιο σπάνια ένα καλό Ελληνικό θρίλερ. Ιστορίες παρμένες από τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ειδησεογραφίας και παρουσιαζόμενες υπό τη μορφή ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας ταυτόχρονα. Μεγάλοι επαγγελματίες ηθοποιοί συνυπάρχουν με ερασιτέχνες πρωτοεμφανιζόμενους που συχνά αποδεικνύονται εξίσου καλοί. 

Φαινομενικά μοιάζει με τις προηγούμενες σειρές εγκλημάτων του Κοκκινόπουλου, αλλά έχει μερικές πολύ ουσιαστικές διαφορές. Το σενάριο εγκαταλείπει σε μεγάλο βαθμό τα στοχαστικά και φιλοσοφικά του στοιχεία εξίσου με το ρομαντισμό και την ευαισθησία, χωρίς βέβαια αυτά να παύουν να υφίστανται εντελώς. Αποσκοπεί κατά κύριο λόγο στη διασκέδαση του θεατή ή μάλλον ακόμα καλύτερα στην ένοχη διασκέδαση. Το μεγάλο ενδιαφέρον της σειράς προκύπτει από την τεράστια γοητεία που μας ασκεί το στοιχείο του απαγορευμένου. Ένα στοιχείο υπάρχον τόσο σε σκηνές ακραίου, αναπάντεχου και σκληροπυρηνικού σοκ όσο και στην ίδια την πλοκή πολλών ιστοριών. Δεν είναι λίγες οι φορές που αντιλαμβάνεσαι ότι ο χαρακτήρας του έργου παραπέμπει στο τρομερά ενδιαφέρον και συγχρόνως άδικα υποτιμημένο κινηματογραφικό είδος των b-movies. 

Οι κεντρικοί χαρακτήρες του κάθε επεισοδίου είναι αρχικά τόσο συνηθισμένοι άνθρωποι και ζουν μια τόσο συνηθισμένη και τυπική ζωή που θα μπορούσαν να είναι οι γείτονές μας ή και εμείς οι ίδιοι. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Η καθημερινότητά τους εξελίσσεται απρόσμενα και δραματικά. Το διαφορετικό εισβάλει στη ζωή τους και τους μετατρέπει άλλους σε παρίες αυτού του κόσμου άλλους σε μαυροφορεμένες ψυχές εκδικητών άλλους σε αιώνιους είλωτες που οι επαναστατημένες δυνάμεις του μυαλού θηριοποίησαν μα όλους ανεξαιρέτως σε φονιάδες. 

Στον τέταρτο και πιο ώριμο κύκλο της σειράς, η ωμότητα αποκτά πραγματικό λόγο ύπαρξης. Η απεικόνιση της βίας γίνεται κοινωνικό-πολιτικό σχόλιο. Μένεις πραγματικά άφωνος με τη γενναιότητα των συντελεστών και των επικίνδυνων για τους ίδιους μηνυμάτων που μοιράζονται με τον αλλοτριωμένο, κακομαθημένο, συχνά βάρβαρο και σίγουρα όχι και τόσο δημοκρατικό θεατή. Ο τέταρτος κύκλος μοιάζει με την ημικρανία που σου καταστρέφει τον ύπνο. Η διασκέδαση δίνει τη θέση της στον προβληματισμό, την ανατρεπτική σκέψη, την κατάργηση των στερεοτύπων και την αποκαθήλωση της εκ του ασφαλούς τηλεόρασης. 

Σπάνια στιγμή όπως καταλαβαίνετε για τον βούρκο του φτηνού τηλε-κουτιού που μας δολοφονεί τον χρόνο και το πνεύμα και μας στερεί τη ζωή απ΄ το πρωί ως το βράδυ. Αλησμόνητες στιγμές πάθους, έντασης και ανατροπών, ερμηνείες που φτάνουν μέχρι και στο σημείο να σε τρομάξουν και μια σκηνοθεσία ατμοσφαιρική και γεμάτη νεύρο.

(Αντώνης Μπούζας)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου